ΠΕΜΠΤΗ 14 ΜΑΙΟΥ,ΜΕΡΑ ΤΙΜΗΣ,ΜΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Η Πεμπτη 14 Μαιου οριστηκε ως ημερομηνία έναρξης των επιχειρήσεων του σωματος στρατου Εθνικης Αμυνας(μετονομαστηκε "στρατια Θρακης" με διοικητη τον αντιστρατηγο Ζυμβρακακη) για την οριστική κατάληψη της Δ.θΡΑΚΗΣ . Η χαρμόσυνη είδηση της απόφασης των συμμάχων για το γεγονός αυτό έκανε φτερά και έγινε αμέσως γνωστή στους κατοίκους της. Στην Κομοτηνή την παραμονή της εισόδου του στρατού μας όλοι ήξεραν ότι πλησιάζει η ώρα και μία ανείπωτη συγκίνηση και λαχτάρα ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Εκείνη τη νύκτα όλη η πόλη έμοιαζε να αγρυπνά σε ολονύκτια ακολουθία. Όλη τη νύχτα άνδρες και γυναίκες πηγαινοέρχονταν και προετοίμαζαν την υποδοχή του στρατού. Μεγάλα λουξ τοποθετήθηκαν στους δρόμους και στήθηκαν συνεργεία σε κεντρικά σπίτια που έκοβαν και έραβαν ασταμάτητα ελληνικές σημαίες. Παντού άκουγες γέλια, ευχές και χαρούμενα τραγούδια. Και, όταν ξημέρωσε η 14η Μάη του 1920, η πόλη βρέθηκε να πλέει στο γαλανόλευκο. Και ο λαός της Κομοτηνής ξεχύθηκε να προϋπαντήσει τους ελευθερωτές του και διασχίζοντας την οδό Ξάνθης έφτασε με αλαλαγμούς και επιφωνήματα χαράς ως τη γέφυρα του Κουλάκογλου. Στο αντίκρυσμα του στρατού ξέσπασε σε ζητωκραυγές, αγκαλιές και χειροκροτήματα. Είναι δύσκολο, όμως, να περιγραφεί αυτό που σε λίγο ακολούθησε μέσα στην πόλη. Έβλεπε κανείς ένα πλήθος ανθρώπων με ανοιξιάτικα λουλούδια και στεφάνια στα χέρια με λαμπερά μάγουλα να αγκαλιάζεται και να φιλιέται, να πετά ανθοδέσμες και να ζητωκραυγάζει. Ήταν, όπως το παρουσιάζουν εκείνοι που έζησαν τις ανεπανάληπτες εκείνες στιγμές ένα παραλήρημα ενθουσιασμού, μία τρελή χαρά, ένα ασυγκράτητο και έξαλλο πανηγύρι. Και ο στρατός βαθιά συγκινημένος με έφιππο μπροστά του Διοικητή το Ζυμβρακάκη βάδιζε προς την ασφυκτικά γεμάτη κεντρική πλατεία της πόλης. Η Δυτική Θράκη, η πολύπαθη χώρα, ήταν επιτέλους ελεύθερη. Ένα όνειρο τόσων χρόνων είχε γίνει πραγματικότητα.