Ο οπαδός στην Ελλάδα είναι ένας όρος με πολλές αποχρώσεις : εξαρτάται από τον τρόπο
που ρίχνει πάνω του το φώς αυτός που ασχολείται μαζί του. Ο οπαδός για το νόμο και την
πολιτεία είναι η βασική αιτία των προβλημάτων της βίας που υπάρχουν σήμερα. Η λέξη
αυτή αποτελεί για τους εξυγιαντές μια απειλή, ένα κουτί με πυρομαχικά, μια νάρκη που
προσπαθούν να εντοπίσουν και να επισημάνουν πριν πατήσουν πάνω τους τα νέα παιδιά
που πηγαίνουν στο γήπεδο :
«Θέλουμε φιλάθλους, όχι οπαδούς» είναι η τυπική καραμέλα που σπρώχνουν με τον
καθωσπρεπισμό τους στην κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα με τον διαχωρισμό αυτό κλείνουν και
την έννοια του οπαδού στα όρια των συνδέσμων. Έτσι με τον τρόπο αυτό εντοπίζεται ο
στόχος των τελευταίων χρόνων που είναι ξεκάθαρα η διάλυση των συνδέσμων.
Ο οπαδός για τις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες είναι θεωρητικά ο πιστός πελάτης
που ακολουθεί τη φωνή της καρδιάς του και αποδέχεται συνεχώς νέες οικονομικές θυσίες
που προσφέρει σταδιακά η νέα ποδοσφαιρική εποχή που έστω και επιδερμικά ζούμε και
στην Ελλάδα. Έτσι ο οπαδός θα αγοράσει την φανέλα της νέας αγωνιστικής περιόδου αφού
φυσικά θα έχει ανανεώσει το εισιτήριο διαρκείας, θα διαβάσει το επίσημο περιοδικό της
ομάδας του, θα ντύσει τα παιδιά του με τα ρούχα της μπουτίκ, θα στολίσει το αυτοκίνητό
του και τον προσωπικό του χώρο με τα φετίχ της αγαπημένης του ομάδας.
Η εξελιγμένη σχέση οπαδού – ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρίας έχει να κάνει με τους
τρόπους που ψάχνει η εταιρία να διαφυλάξει τα συμφέροντά της, να αποφύγει τιμωρίες και
επεισόδια που θα επιφέρουν οικονομικές ζημιές, να ελέγχει γενικά την κοινή γνώμη των
οπαδών ή των ακραίων φιλάθλων αν προτιμάτε, ώστε να μην υπάρχουν συγκρούσεις με
διοικητικές αποφάσεις ή προβλήματα των αθλητών και των προπονητών με τον κόσμο.
Έτσι, όταν βρίσκονται οι κατάλληλοι τρόποι να δεσμεύονται οι ισχυροί σύνδεσμοι των
ομάδων και να λειτουργούν σύμφωνα με το γράμμα των διοικούντων, δεν υπάρχει όπως
είναι φυσικό αντίσταση και αντιλογία. Γενικά οι εταιρίες καλλιεργούν από τον οπαδό το
κομμάτι, αυτό που οδηγεί στην κατανάλωση προϊόντων και συστηματικά νεκρώνουν την
αποστασιοποίηση και τη διαφοροποίηση που πιθανά επιλέγουν ανάλογα με τις συνθήκες οι
οργανωμένοι.
Στην πίστα του σημερινού μεταμοντέρνου ποδοσφαίρου που έξω διαμορφώνεται ξεκάθαρα
και εδώ πέφτει ακόμα μόνο η αδύναμη σκιά του, τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από
προβλέψιμα. Η ένταση, η έξαψη, το πάθος, η αντρίκεια αντιπαλότητα δεν αναγνωρίζονται
από τα μηχανήματα ανίχνευσης που λειτουργούν στις θύρες των σύγχρονων γηπέδων. Μια
ολόκληρη κουλτούρα που καλλιεργήθηκε στις τάξεις των οπαδών των ομάδων που ζουν και
αντιλαμβάνονται τη σχέση τους με την ομάδα σαν μία σχέση ζωής, επικρίνεται και έμμεσα
καταδικάζεται. Είναι επικίνδυνη για την μαζικοποίηση του ποδοσφαίρου στον πλανήτη, είναι
αδιάφορη γι’ αυτούς που μετρούν τις σημασίες και τις προτεραιότητες μονάχα με αριθμούς
και πίσω από αυτούς δεν διακρίνουν τίποτα. Στην Ελλάδα το «πείραμα», είναι πολύ
ανορθόδοξο και μπερδεμένο γιατί όπως σε όλα τα ζητήματα τρέχουμε λαχανιασμένοι από
πίσω να προλάβουμε τις εξελίξεις. Έτσι συνήθως κάνουμε πράγματα μόνο για να έχουμε το
ελαφρυντικό ότι κάτι κάναμε κι έρχονται μετά τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Εδώ
συναντάμε λοιπόν ξανά την άποψη της πολιτείας για τον οπαδό που στην πραγματικότηταόπως απροκάλυπτα επαναλαμβάνεται απροκάλυπτα κάθε φορά που έχουμε νέα επεισόδια,
είναι στην ουσία η άποψη της πολιτείας για τον «συνδεσμίτη».
Είναι βέβαια αλήθεια πώς το οπαδικό κίνημα για τα περισσότερα από τα 20 τελευταία
χρόνια, εκδηλώθηκε και εκφράστηκε συστηματικά μέσω των συνδέσμων. Είναι λοιπόν κάτι
παραπάνω από βέβαιο πώς η πολιτεία θα χτυπήσει τους συνδέσμους. Όπως όλοι μας
βλέπουμε στον παγκόσμιο χάρτη, αυτό το πρότυπο του αποστειρωμένου light υποστηρικτή
με «ελάχιστα λιπαρά» που ευδοκιμεί στις νέες διαστημικές γυαλισμένες αρένες του
ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, επιχειρείται να κλωνοποιηθεί και στην Ελλάδα : ελεγχόμενο
πάθος, μετριοπάθεια συναισθημάτων, κατευθυνόμενος πολιτισμός, ισοπέδωση της
ποδοσφαιρικής παράδοσης, αντιπαλότητα με χαμηλά επιτόκια…. Πρέπει τώρα να
καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι τι σημαίνει οπαδός πέρα από τους συνδέσμους, συγκεκριμένες
εξέδρες και αποχρώσεις. ΟΠΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ η διαφοροποίηση, η αντίσταση στο σιδέρωμα του
παγκοσμίου ποδοσφαίρου, οπαδός είναι το λάβαρο της ιστορίας, το χρώμα, το σύνθημα, η
φωνή το ταξίδι, τα μακρύ φίδι από τα φώτα των λεωφορείων μέσα στο σκοτάδι που ενώνει
τόσες συνειδήσεις σε μια μοναδική σχέση. Ο οπαδός έχει δυνάμεις ανυπολόγιστες, έχει και
αδυναμίες γιατί θα ζήσει με τα πάθη του.
Ο οπαδός θα τρέξει πάνω στο παράλογο, θα πληρώσει και θα αγαπήσει και το άσχημο και
άχρηστο αν χρειαστεί, ο οπαδός θα τραβήξει το δικό του μοναδικό δρόμο πέρα από μόδες
και εφήμερα ρεύματα. Ο οπαδός θα δημιουργήσει μόνος του τα σύμβολά του, τα εμβλήματα
του, τα σλόγκαν και τα συνθήματά του όπως συναρμολογούνται μέσα στα κύματα της
τρέλας του, χωρίς τις πεθαμένες εμπνεύσεις των επαγγελματιών σχεδιαστών των
ποδοσφαιρικών εταιριών. Ο οπαδός θα επιλέξει να αγαπήσει τους δικούς του ήρωες πέρα
από τα πρωτοκλασάτα ονόματα, τις «φίρμες», που πουλάνε τις περισσότερες φανέλες στη
μπουτίκ, θα αγαπήσει τον άτεχνο παλικαρά αμυντικό που παίζει όμως με ψυχή και θυμίζει
άλλες εποχές, τον βετεράνο ντόπιο μέτριο ποδοσφαιριστή που έμεινε για πάντα στην
ομάδα ακόμη κι’ όταν όλοι εγκατέλειπαν το πλοίο κι’ όταν αγωνίζεται φορά από κάτω το
μπλουζάκι του συνδέσμου, θα αγαπήσει ακόμα και τον φροντιστή της ομάδας που δούλευε
για χρόνια χωρίς να πληρώνεται κι’ έπλενε τις εμφανίσεις της ομάδας στο σπίτι όταν δεν
υπήρχε ζεστό νερό στα αποδυτήρια. Ο οπαδός θα αποκαταστήσει τις ισορροπίες και τη
δικαιοσύνη στην ιστορία με τη δική του οπτική γωνία, ο οπαδός θα φέρει τη φωτογραφία,
τη μουσική, την ποίηση μέσα στο γήπεδο και όχι μόνο. Πριν τους αφήσουμε να
πυροβολήσουν το πραγματικό ποδόσφαιρο στο κεφάλι ας καταλάβουμε επιτέλους ποιοι
είμαστε. Είμαστε μεταξύ μας αντίπαλοι, όμως είμαστε και το ίδιο πράγμα. ΕΙΜΑΣΤΕ
ΟΠΑΔΟΙ!
